“Las lhénguas nun son meios de representar berdades yá conhecidas, mas de çcubrir realidades antes çconhecidas.”
Wilhelm von Humboldt
Quien liu la “pruma” de la semana passada quedou a saber qu’an meados de l seclo XX la çcusson subre l mirandés cuntinaba mais acesa que nunca. Na berdade, apuis de la sue “çcubierta”, por Leite de Vasconcelos, an finales de l seclo XIX, muitos habien sido aqueilhes que ora dezien que l mirandés nun eijistie, yá nun se falaba, era pertués mal falado, nun serbie para nada… Un de ls purmeiros, an finales desse seclo, habie sido José Barboza Leão (1818-1888), médido, deputado i grande defensor d’ua ourtografie (pa l pertués) “sónica”, capaç de reproduzir na scrita ls sons de la fala. Nun admira, tamien por isso, que nun fusse capaç de ber l mal que podie benir pa la filologie se l mirandés zaparecisse!
Mas, tornando a 1945 i a las páginas de l “Mensageiro de Bragança”, damos cun la çcusson antre António M. Mourinho i outro, que un sabemos quien ye, mas qu’assina “Um doutra terra”. Ye el que nun artigo de l die 1 de Márcio, cun l título “O mito do Nordeste”, ampeça por dezir que l “mirandés ye zelasselumbradamente defendido por “Um da terra”, referindo-se, naturalmente a Mourinho. Cumo puode pertuesa essa “lhéngua” que fálan esses probres faladores ou essa frincha de tierra de l nordeste pertués?, pergunta el. Acrecenta que l mirandés nun ye mais qu’un “dialeto atrasado”, cumo atrasada ye tamien la cidade de Miranda, adonde la cebilizaçon inda nun chegou. Por isso, arremata, era melhor que Mourinho se preoucupasse an se znudar de l burel antigo i pedisse stradas, melhoramentos ourbanos, trasportes, etc.
(more…)
Read Full Post »