La pruma braba

ANTÓNIO BÁRBOLO ALVES

Riu Douro, riu Douro,
naide a acumpanhar-te baixa;
naide pára a scuitar
tu eiterna strofa d’auga.

Gerardo Diego, Romance del duero

Sento-me an riba d’ua peinha, delantre de l riu. El abaixa, preguiçoso, acarenhado pu las colores d’ua Primabera que çperta i acalece. Sien priessas, bai abraçando i beisando las peinhas que se stríban i margúlhan nas sues augas. Sien saber, ban cheirando i probando un cachico de l’eiternidade. L mar. Pariente de l riu, l’auga alhá chegará, lhebando beisos i recordaçones destas peinhas i destas arribas. Todo ye siléncio. Daquel lhado, l bientre d’ua faia lhabada pul aire i pu l sol derráma-se subre un rigueirico. Apuis de tantos meses çfaimada i sedenta, ye tiempo d’anchir l’alma d’auga fresca.

Read Full Post »